08 December 2013

«Μία δημοκρατία δὲν ποινικοποιεῖ τὸν κακὸ λόγο, ἀλλὰ ἐκπαιδεύει τὸν πολίτη της νὰ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ ἄσχημο.»

Γράφει ὁ Ἰωακεὶμ Α. Χατζητιμοθεάδης

Ὁ ρατσισμὸς εἶναι ἕνα πανάρχαιο φαινόμενο τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὅλα σχεδὸν τὰ κράτη ἐπιθυμοῦν τὴν ἐξάλειψη αὐτῆς τῆς ἀπάνθρωπης συνήθειας ἀπὸ τὶς κοινωνίες των. Εἶναι κάτι ποὺ ἔχει ἐπηρεάσει κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτη μας, ὅπου ζοῦν ἄνθρωποι.
 Ἕνα ἀπὸ τὰ ἀρχαιότερα περιστατικὰ ρατσισμοῦ εἶναι καὶ αὐτὸ ποὺ ἀναφέρεται στὴ Βίβλο (Ἀριθμοὶ 12:1), ὅπου ἡ Μαριὰμ καὶ ὁ Ἀαρῶν μίλησαν «ἐνάντια στὸν Μωυσῆ, ἐξαιτίας τῆς γυναίκας τῆς Αἰθιόπισσας, ποὺ εἶχε πάρει· ἐπειδή, γυναίκα Αἰθιόπισσα εἶχε πάρει,…» (Καὶ ἐλάλησε Μαριὰμ καὶ  Ἀαρῶν κατὰ Μωυσῆ, ἕνεκεν τῆς γυναικὸς τῆς Αἰθιοπίσσης ἣν ἔλαβε Μωυσῆς, ὅτι γυναίκα Αἰθιόπισσαν ἔλαβε,…).
Ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς μπορεῖ νὰ πράξει ἡ νὰ σκεφτεῖ ρατσιστικά, σὲ κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ ἡ πολιτεία μπορεῖ νὰ τὸ ἐκλείψει, ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο, μὲ τὴ σωστὴ παιδεία.
 Ἡ Ἑλλάδα, τὸ λίκνο τῆς δημοκρατίας, εἶναι λογικὸ νὰ μὴν ἐπιθυμεῖ οἱ Ἕλληνες νὰ σκεφτόμαστε καὶ νὰ ἐνεργοῦμε ρατσιστικὰ ἀπέναντι στοὺς συμπολίτες μας. Τὸ δύσκολο εἶναι ὅταν ἕνα πολίτευμα ἔχει ρατσιστικὲς πρακτικὲς . Ὅλα τα ἀπολυταρχικὰ καθεστῶτα δροῦν κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο.
Μία ἀπὸ τὶς πρακτικὲς αὐτῶν τῶν καθεστώτων εἶναι καὶ ἡ λογοκρισία. Μὲ νομοθεσίες, οἱ κυβερνῶντες τῶν ἀκροδεξιῶν ἢ ἀκροαριστερῶν καθεστώτων ἐλέγχουν τὸν προφορικὸ καὶ γραπτὸ λόγο τῶν ὑπηκόων. Ἐπιτρέπεται μόνον ὁ λόγος ποὺ εἶναι σύμφωνος μὲ τὰ πιστεύω τῶν «ἀρχόντων» τοῦ πολιτεύματος.
Κάτι παρόμοιο προσπαθεῖ νὰ κάνει καὶ ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία μὲ τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὸν ρατσισμό. Ἕνα νομοσχέδιο ποὺ δείχνει ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν εἴμαστε ἀκόμη ἕτοιμοι γιὰ τὴν δημοκρατία.
Δημοκρατία καὶ περιορισμὸς-ἔλεγχος τοῦ λόγου εἶναι δύο ἐντελῶς ἀντίθετα πράγματα. Μία δημοκρατία πρέπει νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ τὴν ἰδέα τῆς ἀπόλυτης προστασίας τῆς ἔκφρασης τοῦ λόγου, ἀκόμη καὶ τὸν λόγο ποὺ εἶναι ἐνάντια σὲ αὐτὴ τὴ μορφὴ τοῦ πολιτεύματος. Ὁ φασισμὸς καὶ ἄλλες παρόμοιες ἰδεολογίες ἀπαγορεύουν τὸν ἀντίθετο λόγο, ὄχιΔημοκρατία.
Τὸ νὰ εἶναι κάποιος δημοκράτης δὲν εἶναι εὔκολο πράγμα. Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς ποῦ καυχώμαστε ὅτι εἴμαστε δημοκράτες θὰ «ὑπερασπιζόμασταν μέχρι θανάτου τὸ δικαίωμα κάποιου νὰ λέει κάτι μὲ τὸ ὁποῖο διαφωνοῦμε; » (Βολταῖρος).
Ἐμένα προσωπικὰ μὲ ἐνοχλεῖ (ὅπως θὰ ἤθελα νὰ πιστεύω καὶ τὴν πλειοψηφία τῶν συμπατριωτῶν μου) ὅταν κάποιοι ἀμφισβητοῦν τὴ γενοκτονία τῶν Ποντίων καὶ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀλλὰ ποτὲ δὲν θὰ ἐπιθυμοῦσα ἕναν νόμο τοῦ κράτους ποὺ νὰ τοὺς ἀπαγορεύει νὰ τὸ λένε. Τότε, κάθε ἄλλο παρὰ δημοκράτης θὰ ἤμουν.
Μὲ τὸ νομοσχέδιο περὶ ρατσισμοῦ ποὺ προωθεῖ ἡ κυβέρνηση, δίνουμε τὸ δικαίωμα, ἐὰν ποτὲ πάρει τὰ ἡνία διακυβέρνησης τῆς χώρας μας κάποιο ἀκροδεξιὸ κόμμα, νὰ μπορεῖ νὰ ψηφίσει νομοσχέδιο ποὺ νὰ ἀπαγορεύει νὰ μιλᾶμε γιὰ τὴ γενοκτονία τῶν Ἑβραίων ἀπὸ τοὺς ναζιστὲς ἢ γιὰ τὴ σφαγὴ τοῦ Κατὺν ἀπὸ τὸν Στάλιν, ἐὰν μιλᾶμε γιὰ ἕνα ἀκροαριστερὸ κόμμα. Σὲ τί θὰ διαφέρουμε ἀπὸ αὐτούς;
Μὲ τὴν ἴδια λογική, σὲ κάποια μουσουλμανικὴ χώρα, ἕνα ἰσλαμικὸ καθεστὼς δικαιοῦται νὰ περιορίσει τὴν ἔκφραση τοῦ λόγου ἐντός τῶν συνόρων τῆς χώρας του.
Ὁ λόγος, ἡ ἐπικοινωνία εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀνθρώπινη ἀνακάλυψη καὶ δὲν περιορίζεται, ἀλλὰ ἐκπαιδεύεται. Μία δημοκρατία δὲν ποινικοποιεῖ τὸν κακὸ λόγο, ἀλλὰ ἐκπαιδεύει τὸν πολίτη της νὰ ξεχωρίζει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ ἄσχημο.
Ἔχοντας ζήσει γιὰ κάποια χρόνια στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς, μπόρεσα νὰ καταλάβω στὴν πράξη αὐτὸ ποὺ διατύπωσε ὁ John Stuart Mill σχετικὰ μὲ τὸν ἀκραῖο καὶ ἐπιθετικὸ λόγο, ὁ ὁποῖος «πρέπει νὰ προστατεύεται ἀκόμη καὶ ὅταν προκαλεῖ ὀδύνη», (ὅπως τὸ προαναφερθὲν παράδειγμά μου γιὰ τὴ γενοκτονία Ἑλλήνων ἀπὸ τὸ Κεμαλικὸ καθεστώς). Καὶ συνεχίζει ὁ Mill γράφοντας κάτι ποὺ λίγοι μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε, ὅτι δηλαδὴ «ὅταν ἀπαγορεύεις τὴ διατύπωση μίας ἄποψης, εἶναι σὰν νὰ ληστεύεις τὴν ἀνθρωπότητα.»

Μία σωστὴ καὶ δημοκρατικὴ παιδεία θὰ μᾶς κάνει δημοκράτες καὶ ἄρα νὰ ἀπεχθανόμαστε τὸν ρατσισμὸ καὶ ὄχι οἱ νόμοι. Ὁ νόμος μπορεῖ νὰ ἀπαγορεύσει σὲ ἕναν ρατσιστὴ νὰ ἐκφράσει τὰ πιστεύω του, ἀλλὰ δὲν θὰ τοῦ ἀπαγορεύσει καὶ νὰ σκέφτεται ρατσιστικὰ καὶ τὸ πιὸ βασικὸ εἶναι ἡ σκέψεις μας νὰ μὴν εἶναι ρατσιστικές, ὁπότε καὶ ὁ λόγος μας καὶ οἱ πράξεις μας θὰ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ φαινόμενο αὐτό.

12 November 2013

Ἠλίας Βενέζης καὶ Ἀττατοὺρκ



Γράφει ὁ Ἰωακεὶμ Α. Χατζητιμοθεάδης

Τὴ χρονιὰ ποὺ φεύγει, συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ λογοτέχνη Ἠλία Βενέζη ( Ἠλίας Μέλλος, Κυδωνίες (Ἀϊβαλί), 4 Μαρτίου 1904 -Ἀθήνα, 3 Αὐγούστου 1973).
Δὲν χρειάζεται νὰ γράψω πολλὰ γιὰ τὸν μεγάλο αὐτὸν ἄνθρωπο τῶν γραμμάτων. Ἀπὸ τὰ πιὸ γνωστά του ἔργα εἶναι «Τὸ νούμερο 31328». Σὲ αὐτὸ μᾶς περιγράφει τὶς ἐμπειρίες ποὺ εἶχε ὡς αἰχμάλωτός τῶν Κεμαλικῶν ἐργατικῶν ταγμάτων γιὰ 14 μῆνες.
Πάρα πολλὲς οἱ προσπάθειες ποὺ ἔχω κάνει νὰ διαβάσω τὸ βιβλίο αὐτό. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς σελίδες σταματάω τὸ διάβασμα διότι οἱ ζωντανές του περιγραφὲς ποὺ στάζουν αἷμα καὶ εἶναι γεμάτες πόνο, μοῦ δημιουργοῦν αἰσθήματα μίσους. Ὅσοι τὸ ἔχετε διαβάσει καταλαβαίνετε τί ἐννοῶ.
Δὲν ἐπιθυμῶ νὰ γράψω ἄλλα. Θ ἀφήσω τὸν συγγραφέα νὰ μᾶς ταξιδέψει στὰ χρόνια ἐκεῖνα τὰ μαῦρα. Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἀπὸ «Τὸ νούμερο» καὶ θὰ ἤθελα πολὺ νὰ ἀφιερωθεῖ στοὺς συμπατριῶτες μου Ἕλληνες ποὺ δὲν τοὺς νοιάζει καὶ πολὺ ποὺ ὁ Κεμὰλ Ἀταττοὺρκ τιμᾶται σὲ χῶρο ἑλλαδικὸ («Μουσεῖο Κεμὰλ Ἀταττούρκ», Θεσσαλονίκη).

«Νυχτωθήκαμε στὸ Ἁγιασμάτ. Μᾶς πῆγαν σ’ ἕνα σκοτεινὸ χαμηλὸ χτίριο. Μόλις μπήκαμε μέσα μᾶς χτύπησε μιὰ μυρουδιὰ ἀπὸ κοπριά, ἀπὸ θειάφι κι ἁγιοσύνη. Καταλάβαμε πὼς πρόκειται γιὰ ἕναν οἶκο τοῦ Ὑψίστου ποὺ χρησίμευε τώρα γιὰ στάβλος ἢ ἀποθήκη.
  Νεκρή ἡσυχία βασίλευε. Χύσαμε μὲ τὶς χοῦφτες τὸ θόρυβο ποὺ ἔβγαινε ἀπ’ τὰ πικραμένα στόματά μας. Ὕστερα ξαπλώσαμε πάνω στὶς πλάκες ὅπως βρεθήκαμε ὁ καθένας. Ὁ Ἀργύρης κοντά μου. Στὸ βάθος, πρὸς τὸ μέρος τοῦ Ἱεροῦ, πῆγε ἡ φαμίλια. Τὸ καταλαβαίνω ἀπ’ τὸ παιδάκι ποὺ κλαίει. Θὰ φοβᾶται τὸ πολὺ σκοτάδι.
  Η πόρτα ἔκλεισε. Εἴμαστε μονάχοι οἱ σκλάβοι. Πέρασε ἴσαμε μιὰ ὥρα. Ἀπὸ καιρὸ σὲ καιρό, σὲ ἀραιὰ διαστήματα, γινόταν σιωπή. Ὕστερα ἀκουγόταν ἕνα μουγκριχτὸ σὲ μίαν ἄκρη – κάποιος σύντροφός μας. Κι ὅσο προχωροῦσε ἡ νύχτα, αὐτὲς οἱ βαριὲς ὑπόκωφες κραυγὲς ὁλοένα πολλαπλασιάζουνταν. Τὰ μισόγυμνα κορμιά, ὅσα δὲν ἦταν δουλεμένα στὴν τραχιὰ ζωή, σπαράζαν. Ὅσο περπατᾶς δὲν καταλαβαίνεις τίποτα ἀπ’ τὸ ὕπουλο ἔργο ποὺ γίνεται κάτου ἀπ’ τὸ πετσί, μὲς στὰ νεῦρα. Μὰ μόλις καθίσεις εἶναι ἀδύνατο πιὰ νὰ σαλέψεις χωρὶς νὰ δαγκάνεις, νὰ βγεῖ αἷμα ἀπ’ τὸν πόνο. Πεινούσαμε.
- Ἠλία, θὰ βαστάξουμε, δὲν εἶναι ἔτσι;… μὲ ξαναρωτᾶ ὁ Ἀργύρης, νὰ πάρει κουράγιο ἀπὸ μένα.
Κ’ ἐγὼ θέλω νὰ μὴ λιποψυχήσω:
- Θὰ βαστάξουμε, Ἀργύρη.
- Ἐλπίζεις;…
- Ἐλπίζω.
  Λίγο ἔπειτά μοῦ παραπονιέται γιὰ τὰ πόδια του. Τὸ ἕνα, ποὺ ἦταν ὁλότελα γυμνό, ἄρχισε νὰ πρήζεται, νὰ κάνει φουσκαλίδες. Ἕνα δυὸ ἀπ’ αὐτὲς σπάσαν στὸ δρόμο καὶ τσούζουν. Καὶ τὸ ἄλλο, μὲ τὴ συντροφικὴ παπούτσα, εἶχε πληγώσει. Δὲν μπορῶ νὰ ξεχωρίσω τὸ ὡραῖο χλωμό του πρόσωπο ἐπειδὴ εἶναι σκοτάδι. Μὰ τὸν ἀκούγω ποὺ κλαίει σιγανά. Τοῦ λέω πὼς ὑποφέρω κ’ ἐγώ, σώπα.
  Ξεχνιέται μιὰ στιγμή, μὰ πάλι ξανάρχεται στὸ ἴδιο μοτίβο:
- Ἠλία ἀδερφάκι μου, μπᾶς καὶ δὲ βαστάξουμε;…
  Θα ἦταν ἕντεκα ἡ ὥρα, τὴ νύχτα, ὅταν ἔτριξε ἡ πόρτα. Δυὸ τρεῖς στρατιῶτες μιλοῦσαν σιγανά. Στριμώχτηκα κοντὰ στὸν Ἀργύρη, κ’ ἐκεῖνος σιμά μου, καὶ βλέπαμε. Ἕνα φῶς ἄναψε. Ἕνα κερί. Οἱ στρατιῶτες ἄρχισαν νὰ ψάχνουν. Σκύβουν μὲ τὸ κερὶ στὰ πρόσωπα καὶ κοιτάζουν. Γυρεύουν.
  Σαν φτάξανε σ’ ἐμᾶς, στὰ δυὸ ἀγόρια, στάθηκαν.
- Θέλεις; λέει ὁ ἕνας δείχνοντας τὸν Ἀργύρη.
Ὁ ἄλλος σκέφτηκε, ὕστερα λέει;
- Ὄχι γιὰ τὴν ὥρα.
- Τὴ γυναίκα;
- Ναί.
- Θὰ περιμένεις σειρά, λέει ὁ πρῶτος.
- Θὰ περιμένω.
Ἀπομακρύνουνται.
  Ο Ἀργύρης τὰ καταλαβαίνει ὅλα, γιατί ξέρει τούρκικα. Μὰ κ’ ἐγὼ τὸ ὑποπτεύουμαι. Εἶναι τόσο κοντά μου, ἀκούγω τὴν καρδιά του ποὺ χτυπᾶ γρήγορα. Μὰ γρήγορα. Σφίγγεται πάνω μου.
- Ἠλία… μουρμουρίζει συγκινημένος. Ά, «αὐτὸ» ὄχι! Ὄχι!
  Κ’ ἐμένα μ’ ἔχει περιχύσει ὁ ἴδρος ἀπ’ τὸ φόβο. «Αὐτὸ» δὲν τὸ εἶχα ὑποπτευτεῖ, δὲν τὸ ὑπολόγιζα. Θυμοῦμαι μονομιᾶς ἕνα σωρὸ ἱστορίες ποὺ εἶχα ἀκουστά. Μιὰ ξαφνικὴ ἀξιοπρέπεια τινάζεται σὰ λόχη μὲς ἀπὸ κεῖ, ἀπ’ τὸ ταπεινωμένο ζό. Μιὰ περηφάνια, μὲς στὶς μύξες, στὴ γύμνια, στὰ δάκρυα – ναί, ἦταν ὁλότελα κωμικό.
  Παίρνω ἀμέσως τὴν ἀπόφαση:
- Ἀργύρη, ἐγὼ θὰ προτιμήσω νὰ πεθάνω. Θὰ κάμω ὅ, τί μπορῶ…
  Δεν ἀκούγω τὴν ἀπάντησή του. Ἴσως γιατί τρέμει. Δὲ θέλει ν’ ἀγγίσει τὴ βεβαιότητα πὼς δὲν πρόκειται νὰ ζήσουμε. Γιατί, γιατί εἶναι ἔτσι ὡραία νὰ ἔχεις μιὰ θερμὴ καρδιά, νὰ εἶναι ἥλιος, ἡ θάλασσα…
- Ἀλλὰ «αὐτὸ» ὄχι… Ὄχι «αὐτὸ» μουρμούρισε πάλι.
  Το κερὶ ἔφταξε στὸν προορισμό του, στὸ Ἱερό. Ἀκοῦμε μιὰ στριγγιὰ γυναικεία κραυγὴ ποὺ ξεπετιέται ἀπὸ κεῖ, στὸ βάθος· χαστουκίζει γιὰ ἕνα γρήγορο λεπτὸ τὸν πικρὸν ἀγέρα. Ὕστερα ἄλλη μιὰ κραυγή. Μὰ τούτη σβήνει ἀπότομα ἀπὸ κάποιο χέρι ποὺ βούλωσε τὸ στόμα ποὺ φώναζε. Οἱ στρατιῶτες, φαίνεται, νοιάζουνταν νὰ μὴ γίνει θόρυβος.
  Οι σύντροφοι σηκώνουνται σιωπηλά, μὲ προφύλαξη, καὶ κουνιοῦνται πρὸς τὸ Ἱερό, νὰ δοῦν. Σηκώνουμαι κ’ ἐγὼ καὶ πάω κοντά, τοῖχο τοῖχο, κρυμμένος στὸ μισοσκόταδο.
  Η γυναίκα βαστοῦσε τὸν ἄντρα της μὲ τὰ δυὸ χέρια καὶ δὲν ἤθελε νὰ ξεκολλήσει. Τὸ παιδάκι εἶναι ξαπλωμένο ἀνάμεσά τους. Δὲν ξύπνησε ἀκόμα. Μιὰ μπούκλα γεμάτη σκόνη ἔχει κολλήσει πάνω στὸ πρόσωπο, πέφτει καὶ πλάι, στὸ κατεβασμένο βλέφαρο. Εἶναι τόσο ἥμερο – μιὰ μπούκλα. Θὰ ὀνειρευόταν. Ὁ στρατιώτης τραβοῦσε τὴ γυναίκα, στὴν ἀρχὴ ἀδύνατα, ἤθελε νὰ εἶναι ἁβρός. Μὰ ὁλοένα δυνάμωνε, ὁλοένα, τὸ τράβηγμα. Ἀνυπομονοῦσε. Τὰ μάτια τοῦ ἦταν τεζαρισμένα ἀπ’ τὴν ἐπιθυμία καί, ὅπως ἡ ἀντίσταση τῆς γυναίκας συνεχιζόταν, μιὰ γρήγορη λάμψη χίμηξε μέσα τους καὶ τὰ ἄλειψε μὲ φῶς.
- Γλιτῶστε μέ!... Γλιτῶστε μέ!...
  Ο ἄντρας ἀκούει τὴ γυναίκα του. Ἔχει ἕνα χαμένο ὕφος, ἡ μιλιὰ εἶναι δεμένη μὲς στὸ στόμα του, ἀλυχτοῦσε νὰ βγεῖ. Δὲν ἔβγαινε.
- Κ’ ἐσὺ δὲ μὲ σκοτώνεις! Τοῦ φώναζε ἡ γυναίκα μὲ ἀπελπισμένη ὀργή. Δὲ μὲ σκοτώνεις!...
  Συγκινημένος, χαμένος, κατορθώνει τέλος νὰ ἱκετέψει τοὺς στρατιῶτες:
- Λυπηθεῖτε μας!... Λυπηθεῖτε μας!...
  Ανασηκώθηκε λίγο πρὸς τὰ μπρός, ἔκαμε μιὰ προσπάθεια νὰ κρατηθεῖ σ’ αὐτὴ τὴ στάση τῆς ἀδέξιας γονυκλισίας.
  Μια κλωτσιὰ στὰ πλευρά. Ὁ μεγάλος ὄγκος τοῦ ἔπεσε ἀπότομα πίσω. Κ’ ἡ γυναίκα ἔχασε τὴν ἐπαφὴ μαζί του. Ἔκαμε νὰ πιαστεῖ κάπου, κι ἅρπαξε τὸ ποδαράκι τοῦ παιδιοῦ. Κι αὐτό, ποὺ ξύπνησε, ξεφώνιζε μαζί της:
- Μητερούλα!... Μητερούλα!...
  Ένα μικρὸ διάστημα τὴ σέρναν. Ἔσερνε καὶ τὸ παιδάκι μαζί της. Ὕστερά το παράτησε.
  Βγήκαν ἀπ’ τὸ Ἱερό. Σταμάτησαν κοντὰ στὴν εἴσιδι, πίσω ἀπὸ μιὰ κολόνα. Ἕνας τους πῆρε μιὰ πλατιὰ σανιδένια τάβλα, ποὺ ἦταν στὴν πόρτα, καὶ τὴν ἀκούμπησε στὴν κολόνα, νὰ προφυλάξει τὸ μέρος νὰ μὴ βλέπουμε. Μὰ γιὰ τὸ σκοπὸ τοῦτον ἡ τάβλα ἦταν μικρή, πιὸ μικρὴ ἀπ’ τὸ μπόι τοῦ ἀνθρώπου. Λίγα πράματα μονάχα κρύβουνταν.
- Ἐδῶ μέσα!... Μπρὸς στὰ μάτια μας!... μουρμουρίζει ἕνας μὲ φρίκη. Τὰ σκυλιά!
- Σούτ! Κάνει κάποιος ἄλλος.
  Κρυμμένοι μὲς στὸ σκοτάδι εἴχαμε κολλήσει τὰ μάτια ἐκεῖ. Οἱ καρδιὲς χτυποῦσαν, Κοιτάζαμε μὲ περιέργεια ἀδυσώπητη, σὰ λύσσα, μὴ μᾶς φύγει καὶ ἡ ἐλάχιστη λεπτομέρεια. Ὁ ἕνας στρατιώτης πολεμοῦσε νὰ ρίξει τὴ γυναίκα ἀνάσκελα χάμου. Δὲν ἔπεφτε. Τότες τὴν ἐπίασαν οἱ δυὸ ἀπ’ τὰ χέρια κι ὁ τρίτος ἀπ’ τὰ ποδάρια. Ἄφησαν πιὰ κατὰ μέρος τὴν ἀβρότητα. Τὰ χέρια τους, τὰ κορμιὰ τοὺς δουλεῦαν μὲ γρήγορες νευρικὲς κινήσεις, δὲν ἄντεχαν πιά. Τὴν ξαπλῶσαν ἀνάσκελα. Ὁ μεσαῖος στρατιώτης βιαζόταν νὰ τὴ λευτερώσει ἀπὸ ἕνα δυὸ ροῦχα. Οἱ ἄλλοι τὴν κρατοῦσαν μὲ τὰ χέρια κολλημένα πάνου στὸ στῆθος. Γιὰ μιὰ τελευταία φορὰ πολέμησε νὰ μαζέψει τὶς δυνάμεις της, ν’ ἀντισταθεῖ. Ξέφυγε, στριφογύρισε σὰ φίδι, οὐρλιάζοντας:
- Σκοτῶστε μέ! Σκοτῶστε μέ!
  Τη φέραν πάλι στὰ ἴδια, ἀνάσκελα, μὲ κολλημένα πάνω της τὰ τρία ζευγάρια χέρια. Μὴ ἔχοντας πιὰ νὰ κάμει τίποτα ἄλλο, ἐπίασε νὰ χτυπᾶ τὸ κεφάλι τῆς ἀπανωτά, ἀπελπισμένα, στὶς πλάκες. Ὁ βουβὸς κρότος νοιαζόταν νὰ διατηρηθεῖ μιὰ στιγμὴ μὲς στὶς φωνές της, ποὺ ὁλοένα ἀδυνάτιζαν.
  Τέλος μέρεψε ὁριστικά. Ἄκουγες μονάχα ἕνα σιγανό, κλαμένο μουρμουρητό, ἕνα παράπονο. Καὶ πολὺ ἀραιά, ἕνα δυὸ τελευταῖα χτυπήματα τοῦ κεφαλιοῦ στὶς πλάκες – κάτι καθυστερημένα χειροκροτήματα μὲς στὴ λαχανιασμένη ἀνάσα τοῦ ζοῦ, ἀπὸ πάνω της, ποὺ «ἐκφραζόταν».
  Γύρισα τὰ μάτια. Δυὸ τρεῖς σύντροφοι εἶχαν μαζευτεῖ κοντὰ κοντά, ὁλόρθοι, καὶ κάνανε ἕνα παραπέτασμα γύρω στὸν ἄντρα της, νὰ μὴ βλέπει. Εἶχε ζαρώσει ἐκεῖ, κουρελιασμένος, μισόγυμνος, συντριμμένος, ἔσκυβε πάνου στὸ παιδάκι του μὲ τὶς μποῦκλες ποὺ βέλαζε, τὸ’ σφίγγε.
- Πῶς θὰ τὸ βαστάξω;… Πῶς θὰ τὸ βαστάξω;… μουρμούριζε μὲς στὰ δάκρυά του.
  Ένας ἀπ’ τοὺς δικούς μας θέλησε νὰ τὸν ἡσυχάσει.
- Σύντροφε, δὲν εἶναι ντροπή. Ὅλοι μας μιὰ μέρα μποροῦμε νὰ τὸ βεβαιώσουμε πόσο ἦταν ἀδύνατο νὰ κάμεις τίποτα…
  Ο σιγανὸς ὀλολυγμὸς ἐρχόταν ὁλοένα πιὸ ἀδύνατος ἀπ’ τὸ ἄλλο τὸ φτωχὸ μισολιποθυμισμένο πλάσμα ἐκεῖ. Περνοῦσε μὲς ἀπ’ τὸ προπέτασμα ποὺ κάναμε γύρω στὸν ἄντρα της, ἔφτανε σᾶ λυρικὴ νότα, ἕνας στίχος μὲ σούρουπο, ἕνα «παρών».
- Δὲν εἶναι ντροπή, σύντροφε…
- Μὰ εἶναι γι’ αὐτὸ τώρα;… τινάζεται ἀπελπισμένα. Δὲν τὴν ἀκοῦτε ἐκεῖ χωρὶς βοήθεια; Τώρα τί νὰ κάμω! Τώρα! Τώρα!»


20 October 2013



Ναι στον πολιτιστικό τουρισμό, Όχι στο «Μουσείο Κεμάλ Αταττούρκ»

Προσφάτως, εγκαινιάστηκε σε Ελλαδικό έδαφος το «Μουσείο Κεμάλ Αταττούρκ» και υπήρξαν και Έλληνες αξιωματούχοι  που παραβρέθηκαν στο συγκεκριμένο γεγονός˙ μία ημέρα θλίψης και πικρίας για κάθε Έλληνα που σέβεται τον εαυτό του, την ιστορία του και τούς προγόνους του.
Η Τουρκική Δημοκρατία έχει κάθε δικαίωμα να θεωρεί τον Αταττούρκ ήρωα και εθνοπατέρα, αλλά η Ιστορία έχει αποδείξει ότι ο άνθρωπος αυτός επιδίωξε και κατάφερε να ονομαστεί «σφαγέας» τών Ελλήνων τής Μικράς Ασίας και τού Πόντου, αλλά και άλλων μη τουρκικών λαών τής άλλοτε παντοδύναμης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Είναι μεγάλη προσβολή εμείς οι Έλληνες να μην σεβόμαστε τα μαρτύρια τών προγόνων μας και να τιμούμε τον άνθρωπο-εμπνευστή τής γενοκτονίας εκατομμυρίων ανθρώπων και όλα αυτά στον βωμό τού χρήματος, διότι οι Έλληνες υποστηρικτές τού Μουσείου τονίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο θα προσελκύσει η Βόρεια Ελλάδα Τούρκους τουρίστες.
Είμαι μέλος τού Διοικητικού Συμβουλίου τής Μικρασιατικής Εστίας Νομού Πέλλας, ενός συλλόγου τα μέλη τού οποίου έχουν ακούσει από παππούδες και γιαγιάδες (όχι από κάποια βιβλία ιστορίας, αλλά απευθείας από τούς μάρτυρες τών γεγονότων) πώς το επίσημο κράτος τής Τουρκίας τών Νεότουρκων τούς κατεδίωξε βιαίως. Κι όμως, εμείς οι απόγονοι αυτών τών ανθρώπων, διατηρούμε καλές πολιτιστικές σχέσεις με σημερινούς Τούρκους και επιθυμούμε τούς Τούρκους τουρίστες που θα επισκεφτούν οθωμανικά μνημεία, ιστορικά και θρησκευτικά. Η Εστία μας το έχει αποδείξει με την μελέτη και προώθηση τέτοιων μνημείων Οθωμανικού πολιτισμού τής περιοχής μας. Μην ξεχνάμε ότι τα Γιαννιτσά ήταν μία Οθωμανική πόλη και οι Έλληνες δεν το κρύβουμε αυτό, διότι ούτε το όνομα τής πόλης αλλάξαμε· θα μπορούσαμε να την είχαμε μετονομάσει σε Νεάπολη, για παράδειγμα. Θέλουμε την αποκατάσταση μνημείων Οθωμανικού πολιτισμού, διότι είμαστε άνθρωποι πολιτισμένοι και αυτά τα μνημεία πρέπει να επιδιώξουμε να τα επισκεφτούν οι γείτονες Τούρκοι.
Στην περίπτωση τού «Μουσείου Κεμάλ Αταττούρκ» προδίδουμε τούς πατεράδες μας και τις μανάδες μας, τών οποίων τα ιερά λείψανα τών σφαγιασμένων κορμιών τους παρέμειναν στη Μικρά Ασία και τον Πόντο. Με τη βοήθεια τού Αταττούρκ, στελέχη τού Γερμανικού στρατού εκείνης τής εποχής έκαναν δοκιμές μεθόδων γενοκτονίας για να τις χρησιμοποιήσουν αργότερα εις βάρος τών Εβραίων.
Ο πολιτιστικός τουρισμός έχει ως στόχο την επίσκεψη τών πολιτιστικών μνημείων ενός λαού. Δεν πιστεύω ότι η οικία ενός σφαγέα λαών είναι πολιτιστικό μνημείο. Έχουμε στα Γιαννιτσά πολλά αξιόλογα μνημεία οθωμανικής προέλευσης και επιθυμούμε τη συντήρηση αυτών, αλλά το να τιμά η Ελλάδα τον εξολοθρευτή τέκνων της, είναι μεγάλη ασέβεια και δεν έχει καμία σχέση με την λέξη ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, κάθε άλλο υποδηλώνει ότι οι Έλληνες υποστηρικτές τού Μουσείου αυτού μπορούν να ονομασθούν απολίτιστοι.
Τελειώνοντας, έχω να κάνω μία επιχειρηματική πρόταση στους Έλληνες που επιθυμούν το Μουσείο για να έχουμε εισροή τουριστικών κεφαλαίων στη χώρα μας. Ο σεξοτουρισμός ήταν πάντοτε σε άνθιση και αφού η ανθρώπινη φύση δύσκολα θα αλλάξει, τότε και ο σεξοτουρισμός δεν θα έχει ποτέ κάμψη.
Τούς προτείνω λοιπόν να οργανώσουν αυτόν τον τουρισμό και να χρησιμοποιήσουν αδελφές, κόρες και υιούς (ως σωστοί τουριστικοί επιχειρηματίες πρέπει να καλύψουν ΟΛΑ τα γούστα τών πελατών, όχι μόνο gay parades να οργανώνουν), ακόμη και τις μητέρες, διότι υπάρχουν κι αυτοί που τούς αρέσει η προχωρημένη ηλικία στο σεξ.
Αφού δεν είναι ανήθικο να υπάρχει σε Ελλαδικό χώρο μουσείο αφιερωμένο σε κάποιον που η πολιτική του ήταν να οργανώσει γενοκτονίες λαών, τότε δεν είναι καθόλου ανήθικο εσείς που επιθυμείτε αυτό το Μουσείο, να προσφέρουν τα μέλη τών οικογενειών σας τις υπηρεσίες τους για το καλό τής πατρίδος.
Αφού το χρήμα είναι ο θεός σας, τότε επιβάλλεται τα κορίτσια σας και οι αδελφές σας να βοηθήσουν την πατρίδα.
Ντρέπομαι που γράφω αυτά, αλλά μόνο με αυτή τη γλώσσα μπορούν κάποιοι να ξυπνήσουν από τον λήθαργο όπου κοιμούνται βαρέως.   

Με λύπη μεγάλη και ντροπή,
Ιωακείμ Α. Χατζητιμοθεάδης

Γιαννιτσά

11 August 2013

Σκοπιανά αυτοκίνητα με πινακίδες ΜΚ στην πλατεία τού ήρωα Γκόνου




Σάββατο πρωί περνούσα με το αυτοκίνητό μου από τη κεντρική πλατεία τής πόλης μας, αυτή που πήρε το όνομα τού συντοπίτη μας Μακεδόνα ήρωα, τού Γκόνου Γιώτα και ένοιωσα θλίψη και πικρία μεγάλη για αυτό που είδα.
Τα μάτια μου έβλεπαν ένα αυτοκίνητο που προσπαθούσε να παρκάρει και οι πινακίδες είχαν τα γράμματα ΜΚ ως χώρα προέλευσης. Καταλάβατε πολύ καλά ότι ήταν προέλευσης Σκοπιανής, αλλά με γράμματα που υποδήλωναν το όνομα Μακεδονία ως χώρα προέλευσης.
Ξαφνικό ρίγος μού ήρθε. Λίγα μέτρα πιο εκεί μπορούσα να αντικρίσω την προτομή τού Γκόνου και θύμωσα. Πατούσα την κόρνα και ο κόσμος έβλεπε έναν τρελό που έκαμνε νοήματα στους επιβάτες ενός αυτοκινήτου με αλλοδαπές πινακίδες.
Οι επιβάτες με κοίταζαν παράξενα και πιο πολύ θυμάμαι το βλέμμα τού παιδιού τού μικρού που με κοιτούσε από το παράθυρο τού πίσω καθίσματος όπου κάθονταν. Είχε λίγο τρομοκρατηθεί.
Αυτό το παιδί δεν φταίει σε τίποτα. Δεν γνωρίζει τι θα πει βρώμικη πολιτική συμφερόντων. Σταμάτησα να φέρομαι ως ένας μανιακός και συνέχισα τον δρόμο μου για το σπίτι.
Εδώ, στο σπίτι μου, αποφάσισα να γράψω αυτή την επιστολή και να παρακαλέσω τούς βουλευτές μας να ζητήσουν από την Ελληνική Αστυνομία να επιβληθεί ο νόμος. Να με διορθώσει όποιος επιθυμεί, εάν κάνω λάθος, αλλά με πληροφόρησαν ότι όταν αυτοκίνητα Σκοπιανά εισέρχονται στον ελλαδικό χώρο με πινακίδες ΜΚ (ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ) τότε οι ελληνικές αρχές καλύπτουν τα γράμματα ΜΚ με ένα αυτοκόλλητο.
Ο κύριος Αβραμόπουλος έπραξε σωστά, προ ημερών στις Η.Π.Α., συνομιλώντας με έναν Σκοπιανό δημοσιογράφο, όταν ερωτηθείς από τον Σκοπιανό απήντησε, «Και γιατί δε μιλάς ελληνικά, παιδάκι μου;»
Κυρία και κύριοι βουλευτές τού Νομού Πέλλης,
Σας παρακαλώ πολύ να ζητήσετε από την ΕΛ.ΑΣ., να σταματούν Σκοπιανά αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στους δρόμους τής πατρίδας μας με ΜΚ πινακίδες και να εφαρμόζεται ο νόμος. Εμείς, οι απλοί πολίτες, δεν έχουμε το δικαίωμα να επιβάλλουμε την εφαρμογή ενός νόμου. Αυτή είναι ευθύνη και καθήκον τής αστυνομίας. Αλλά και οι άνθρωποι τής ΕΛ.ΑΣ. πράττουν βάσει εντολών και εδώ έχουν ευθύνη οι βουλευτές.
Οφείλετε και οφείλουμε τιμή και σεβασμό σε άτομα σαν τον Γκόνο Γιώτα. Οι πράξεις, οι θυσίες και οι θάνατοι τέτοιων ανθρώπων, σάς έχουν δώσει το προνόμιο να λέγεστε βουλευτές Νομού Πέλλης.
Ελπίζω την επόμενη φορά που ένα τέτοιο όχημα βρεθεί στην πόλη μας, να μην είμαι ο μοναδικός με την αντίδραση τού «τρελού», αλλά και άλλοι συμπολίτες μου να πράξουν αναλόγως.
Ι.Α. Χατζητιμοθεάδης
Γιαννιτσά

02 August 2013

Ο ΥΠ.ΕΘ.Α. Αβραμόπουλος αποστομώνει Σκοπιανό δημοσιογράφο

Αν και η ελληνική πρεσβεία στην Ουάσινγκτον είχε γνωστοποιήσει πως ο Έλληνας υπουργός θα κάνει μία και μόνο δήλωση, ο Σκοπιανός δημοσιογράφος επέμεινε να ρωτήσει για τις εξελίξεις στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.
Όταν ο κ. Αβραμόπουλος τότε ρώτησε το δημοσιογράφο την καταγωγή του, εκείνος απάντησε «από τη Μακεδονία», εννοώντας τα Σκόπια. Τότε ο Έλληνας υπουργός τον… έστειλε αδιάβαστο, λέγοντάς του στα αγγλικά «Τότε γιατί δεν μιλάς ελληνικά;», με αποτέλεσμα ο Σκοπιανός δημοσιογράφος να τα χάσει και να δώσει ετεροχρονισμένα μια δειλή και συγχρόνως πολύ προκλητική απάντηση στον κ. Αβραμόπουλο, μέσω Τwitter.
«O Έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας έχει τη νοοτροπία του “Έλληνα Μ@λ@κα”» έγραψε ο Σκοπιανός δημοσιογράφος,  κατηγορώντας τον υπουργό πως τον προσέβαλε, λέγοντας πως οι Μακεδόνες μιλάνε ελληνικά!
Όλος ο διάλογος είχε ως εξής:
Σκοπιανός δημοσιογράφος: «Μπορείτε να σχολιάσετε την διαμάχη μεταξύ “Μακεδονίας” – Ελλάδας»;
Αβραμόπουλος: «Από πού είστε;»
Σκοπιανός δημοσιογράφος: «Aπό τη “Μακεδονία”… “Μακεδονικό Ειδησεογραφικό Πρακτορείο”»
Αβραμόπουλος: «Τότε γιατί δεν μιλάς ελληνικά;»
Λίγο αργότερα, οργίασαν τα σκοπιανά ΜΜΕ εναντίον του Έλληνα υπουργού Εθνικής Άμυνας. «Προσβολή Αβραμόπουλου. Αν είστε απ’ τη Μακεδονία, μιλάτε ελληνικά» ο τίτλος του δημοσιεύματος της Courier. «Αν μιλάτε μακεδονικά, είστε Έλληνας», γράφει η Νova Makedonija. «Αβραμόπουλος: Αν είστε από τη Μακεδονία, μιλάτε ελληνικά» μεταδίδει το Kanal 5. «Αβραμόπουλος: Είστε Έλληνας από τη Μακεδονία;», γράφει το Sky. «Αβραμόπουλος: Αφού είσαι από τη Μακεδονία, γιατί δε μιλάς ελληνικά;» αναφέρει το Press24.

24 July 2013

Και ο Δήμαρχος Πέλλας συνυπογράφει την κοινή επιστολή παραίτησης

Πηγη : http://www.karfitsa.gr/2013/07/24/25-dimarchi-tis-kentrikis-makedonias-apestilan-kini-epistoli-paretisis/

Της Χρύσας Κυριακού
Κοινή επιστολή παραίτησης από τα δημοτικά αξιώματά τους συνυπογράφουν 25 Δήμαρχοι της Κεντρικής Μακεδονίας, ανταποκρινόμενοι σε σχετική απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της οικείας Περιφερειακής Ένωσης Δήμων (ΠΕΔ), μεταξύ των οποίων οι δήμαρχοι Νεάπολης Συκεών Σίμος Δανιηλίδης, Αμπελοκήπων Μενεμένης Λ. Κυρίζογλου, Κορδελιού Ευόσμου Στ. Λαφαζανίδης, Δέλτα Γ. Γλώσσης, Βόλβης Δ. Γαλαμάτης , Θέρμης Θ. Παπαδόπουλος και Παύλου Μελά Δ. Παπαδόπουλος.
Την επιστολή, που απευθύνεται στον πρωθυπουργό, τον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, τους αρμόδιους υπουργούς και την Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), κατέθεσε σήμερα, στην έκτακτη συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΚΕΔΕ, ο πρόεδρος της ΠΕΔ Κεντρικής Μακεδονίας, Σίμος Δανιηλίδης, δήμαρχος Νεάπολης-Συκεών.
Ο κ. Δανιηλίδης τόνισε πως αναμένεται η συνυπογραφή και άλλων Δημάρχων της Κεντρικής Μακεδονίας, και κάλεσε και τις άλλες ΠΕΔ της Χώρας να προβούν στην υποβολή παρόμοιων επιστολών, ως ύστατη έκφραση διαφύλαξης της αξιοπρέπειας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η οποία, με τις αντισυνταγματικές, αντιαυτοδιοικητικές και αντιευρωπαϊκές ρυθμίσεις αλλεπάλληλων νομοθετημάτων, δέχεται επαναλαμβανόμενα, εξουθενωτικά και ταπεινωτικά πλήγματα, που την οδηγούν στον πλήρη αφανισμό.
Μιλώντας στην «Κ» ο δήμαρχος Κορδελιού Ευόσμου, Στ. Λαφαζανίδης υποστήριξε ότι όλοι οι δήμαρχοι έχουν φτάσει σε απόγνωση. «Δεν μπορούν να αποφασίζουν πριν από εμάς για εμάς. Δεν είμαστε διακοσμητικά στοιχεία. Μας έχει ψηφίσει ο κόσμος και μπορεί να έχουμε πάρει περισσότερες ψήφους από ότι ορισμένοι υπουργοί, που αποφασίζουν σήμερα», είπε χαρακτηριστικά.
 Η λίστα των δημάρχων είναι οι εξής:
Νεάπολης Συκεών
Αμπελοκήπων Μενεμένης
Θέρμης
Θερμαϊκού
Κορδελιού Ευόσμου
Παύλου Μελά
Βόλβης
Καλαμαριάς
Ωραιοκάστρου
Δέλτα
Χαλκηδόνας
Κασσανδρείας
Νέας Προποντίδας
Παιονίας
Νέας Ζίχνης
Κιλκίς
Βισαλτίας
Ηράκλειας
Σερρών
Νάουσας
Αλεξάνδρειας
Δίου – Ολύμπου
Κολινδρού -Πύδνας
Βέροιας

19 July 2013

Το Τρίτο Ράιχ πήρε από την Ελλάδα τουλάχιστον 200 εκατομμύρια χρυσά μάρκα, δανεικά και αγύριστα

 Πηγή : http://gr.news.yahoo.com/
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής εκτός από την κάλυψη των δαπανών για τη διαβίωση των γερμανικών στρατευμάτων, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να δώσει στους Γερμανούς ένα σημαντικό ποσό ως δάνειο, μέρος του οποίου χρησιμοποιήθηκε και για τον πόλεμο στη Βόρεια Αφρική.
Ο Ξενοφών Ζολώτας είχε αποκαλύψει (Ο απόρρητος φάκελος του δανείου, «Το Βήμα», 2 Ιουνίου 1991) ότι «ακόμα και ο ίδιος ο Χίτλερ όχι μόνο είχε αναγνωρίσει τα δάνεια του Γ' Ράιχ από την Τράπεζα της Ελλάδος, αλλά είχε δώσει εντολή και είχε αρχίσει η διαδικασία εξόφλησής τους».
Η Ελλάδα από τη λήξη του Πολέμου δεν έπαυσε να «υπενθυμίζει» στη Γερμανία την εκκρεμότητα του κατοχικού δανείου. Το 1964 συγκροτήθηκε και επιτροπή νομικών, η οποία αποφάνθηκε ότι τα κατοχικά δάνεια αποτελούν συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας, άσχετη με τις επανορθώσεις και αποζημιώσεις.
Ακόμη και επί Κατοχής ο πληρεξούσιος του Ράιχ στην Ελλάδα Αλντερπουργκ, με γραπτό υπόμνημά του στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών, τον Ιούλιο 1964, είχε αναφέρει ότι η οφειλή της Γερμανίας στην Ελλάδα από το δάνειο ανερχόταν σε 200 εκατ. χρυσά μάρκα, δηλαδή σε 400 εκατ. σταθερά μεταπολεμικά μάρκα.
Η πρώτη επίσημη ανακίνηση του θέματος του δανείου έγινε το 1964, με εντολή της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, από τον καθηγητή Αγγελο Αγγελόπουλο σε φορολογικό συνέδριο στο Αμβούργο. Ο διευθυντής του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Ράινχαρτ του απάντησε ότι το 1958 η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε παραιτηθεί από τις αξιώσεις για το κατοχικό δάνειο με αντάλλαγμα γερμανικό δάνειο 200 εκατ. μάρκων!
Ο Ράινχαρτ επιβεβαίωσε αυτή την εκδοχή με επιστολή στον Γεώργιο Παπανδρέου, η οποία κατέληγε: «Υπό τας προϋποθέσεις αυτάς δεν πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνησις, επικαλούμενη τη συμφωνία της Ρώμης θα ηδύνατο να επιτύχει τις αξιώσεις της. Θα ήτο, επομένως, προτιμότερον να μη επανέλθει επί της υποθέσεως».
Ο Αγγελόπουλος ερεύνησε το θέμα στους εμπιστευτικούς φακέλους των συνομιλιών Αντενάουερ - Καραμανλή. Δεν υπήρχε αναφορά σε παραίτηση Καραμανλή. Οι Γερμανοί απάντησαν ότι ήταν προφορική!
Δώδεκα φορές οι κυβερνήσεις ανακίνησαν το θέμα του κατοχικού δανείου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας. Τελευταία φορά, το 2001, η κυβέρνηση Σημίτη συγκρότησε επιτροπή, η οποία συνέταξε υπόμνημα που επιδόθηκε στον καγκελάριο Σρέντερ. Ο αείμνηστος καθηγητής Γιώργος Παπαδημητρίου που μετείχε στην επιτροπή περιέγραψε την αντίδραση των Γερμανών: «Σαν να υψώθηκε μπροστά μας ένας γυάλινος πύργος - ξαφνικά πάγωσαν τα χαμόγελα των συνομιλητών μας, απέκλεισαν κάθε σχετική συζήτηση».
Το ξέχασαν
Το δάνειο υπεγράφη με όλους τους τύπους, η Ελλάδα πλήρωνε αναγκαστικά αλλά και οι Γερμανοί σύμφωνα με την πρόβλεψη άρχισαν να ξεπληρώνουν τις οφειλές τους. Υστερα βέβαια το χρέος... έπεσε στη λήθη της ιστορίας και το κατοχικό δάνειο ουδέποτε αποπληρώθηκε.
«Από το 1941 η Ελλάδα βίωνε έναν τρομακτικό λιμό. Ακόμα και ο διαβόητος υπουργός προπαγάνδας των ναζί ο Γκέμπελς έγραφε στο ημερολόγιό του για την Ελλάδα όπου «η πείνα έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση». Το Λονδίνο είχε κηρύξει την Ελλάδα σε επισιτιστική καραντίνα με στόχο να πλήξει την οικονομία του Αξονα, αλλά και να υποκινήσει στην Ελλάδα την αντίσταση.
Ο υποσιτισμός απασχολούσε τους Γερμανούς στο μέτρο που αυτός μπορούσε να υποκινήσει λαϊκές αναταραχές. Παράλληλα και ο Μουσολίνι πίεζε τον Χίτλερ να μειώσει τις δαπάνες κατοχής στην Ελλάδα και η κυβέρνηση Τσολάκογλου διαμαρτυρόταν για τα υπέρογκα έξοδα κατοχής» σημειώνει ο κ. Τάσος Ηλιαδάκης, συγγραφέας αποκαλυπτικών έργων και βιβλίων για τα γεγονότα της εποχής.
Πότε υπεγράφη το δάνειο
Στις 14.3.1942 τερματίζεται η Συνδιάσκεψη της Ρώμης με την υπογραφή και του κατοχικού δανείου. Τη σύμβαση υπέγραψαν οι πληρεξούσιοι της Ιταλίας και της Γερμανίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα Γκίτζι και Αλτενμπουργκ. Στους άμεσα ενδιαφερόμενους, στην Ελλάδα δηλαδή, η συμφωνία ανακοινώθηκε εννέα ημέρες μετά.
Σύμφωνα με αυτήν:
Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ., ποσό το οποίο θα κατανέμεται εξίσου μεταξύ των δύο Δυνάμεων Κατοχής (άρθρο 2).
Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται ως δάνειο στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας σε δραχμές άτοκες (άρθρο 3).
Η επιστροφή των δανειακών αναλήψεων θα γίνει αργότερα (άρθρο 4).
Η συμφωνία ισχύει αναδρομικά από 1.1.1942 (άρθρο 5).
Η πρώτη τροποποίηση
«Ηταν συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας, που επιβάλλεται στην Ελλάδα. Δηλαδή είναι αναγκαστικό δάνειο. Υπόχρεος καταβολής του είναι η Ελληνική Κυβέρνηση και όχι η Τράπεζα της Ελλάδος. Επομένως ο νόμιμος διεκδικητής του είναι η ελληνική κυβέρνηση. Το ύψος των συνολικών αναλήψεων και πότε αυτές θα σταματήσουν δεν προσδιορίζονται. Οι αναλήψεις γίνονται κατά μήνα και δεν προσδιορίζεται ούτε το ύψος των άνω του 1,5 δισ. δρχ. ποσού ούτε το για πόσους μήνες θα έπαιρναν αυτά οι Αρχές Κατοχής» εξηγεί ο κ. Ηλιαδάκης. «Η χρέωση θα γίνεται σε δραχμές. Οι δραχμές όμως αυτές αντιστοιχούσαν σε εντελώς καθορισμένο ποσό μάρκων που ήδη είχαν απαιτήσει οι Γερμανοί από την ΤτΕ η οποία υποχρεώνεται ''όπως ρυθμίζει κατά τοιούτον τρόπον την επάρκειαν του χαρτονομίσματος εις δραχμάς ώστε να εξασφαλισθή μηνιαίως, διά τας ανάγκας του γερμανικού στρατού, ποσόν 25 εκ. μάρκων''. Επομένως η απαίτηση είναι σε μάρκα και το 1,5 δισ. δρχ. της συμφωνίας της Ρώμης δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα 25 εκ. μάρκα».
Ο αδηφάγος πληθωρισμός όμως εξανέμιζε το ποσό του 1,5 δισ. δρχ. και τελικά η συμφωνία από 2 Δεκεμβρίου 1942 θα τροποποιηθεί «κοινή συναινέσει». Ετσι το 1,5 δισ. δρχ. θα γίνει 8 δισ., τα οποία θα αναπροσαρμόζονται με κινητή τιμαριθμική κλίμακα από τα αγαθά που κατονομάζει. Επομένως τα άνω των 8 δισ. δρχ. ποσά, όπως αυτά προσδιορί­ζονται από την τροποποίηση, θα χρεώνονται ως δάνειο. Τα δανειακά ποσά που ήδη είχαν πάρει, όπως και αυτά που θα πάρουν μέχρι την 31.3.1943, θα αρχίσουν να εξοφλούνται από τον Απρίλιο του 1943 με δόσεις.
Συνεπώς το αρχικό αναγκαστικό δάνειο μεταπίπτει σε κανονικό συμβατικό δάνειο και τα ποσά είναι σε σταθερό νόμισμα. «Τα δανειακά ποσά σταματούν την 1.4.1943, οπότε αρχίζει η άτοκος επιστροφή τους. Επειδή οι δανειακές αναλήψεις δεν σταμάτησαν, αν και πραγματοποίησαν δέκα εννέα επιστροφές (19), οπότε και σταμάτησαν την καταβολή των υπολοίπων. Από τότε το δάνειο καθίσταται έντοκο λόγω υπερημερίας», υπογραμμίζει ο κ. Ηλιαδάκης για την περίοδο που οι ναζί πλήρωναν μεν τις δόσεις του χρέους τους, αλλά έπαιρναν αναγκαστικά όλο και περισσότερα.

Παμμακεδονική συγκέντρωση στη Φλώρινα

Το περασμένο Σαββατοκύριακο στην ακριτική Φλώρινα, εκπρόσωποι των Παμμακεδονικών Ενώσεων του εξωτερικού, επανέλαβαν την αντίθεση τους σε λύση που θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία» και παράγωγα του, για την ονομασία του γειτονικού κράτους. Θέση ταυτόσημη με αυτή των Πολιτικών Αρχηγών του 1992 που αυτοαναιρέθηκε ουσιαστικά δύο χρόνια μετά, με την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και την αναγνώριση των Σκοπίων από την Ελλάδα ως «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Το 2008 η απόφαση της κυβέρνησης Καραμανλή να αποδεχτεί λύση με γεωγραφικό προσδιορισμό, στο πλαίσιο ενός «ιστορικού συμβιβασμού» με τα Σκόπια, κατέληξε … «ανέκδοτο», αφού η κυβέρνηση Γκρούεφκσι, όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε στη «χείρα φιλίας», αλλά πέρασε στην αντεπίθεση, διεκδικώντας ευθαρσώς το «copyright» της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της αρχαίας Μακεδονίας, με αποτέλεσμα σήμερα τα Σκόπια να έχουν γεμίσει αγάλματα και μνημεία με τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Φίλιππο, την Ολυμπιάδα, τον Αριστοτέλη κ.α. που στέκουν δίπλα σε  ήρωες της βουλγαρικής ιστορίας και όχι μόνο,

Η νέα γενιά στα Σκόπια, μεγαλώνει πιστεύοντας πως έχει το ίδιο DNA με τον Μέγα Αλέξανδρο και πως ο Μακεδόνας βασιλιάς, αποκαλούσε «μάϊκο» (μητέρα στα σλάβικα) την Ολυμπιάδα.

Η ελληνική πλευρά, μπορεί να έχει τοποθετηθεί ευθέως κατά της ανέγερσης αγαλμάτων προσώπων της ελληνικής ιστορίας στα Σκόπια, ωστόσο έως σήμερα δεν έχει ζητήσει επίσημα από τα Σκόπια να τα αποσύρει. Ακόμη και αν επιλυθεί το θέμα της ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό, θα υπάρξει αλήθεια, Έλληνας πολιτικός που θα πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στα Σκόπια, μέσω του Διεθνούς Αεροδρομίου «Alexander the Great» και θα φωτογραφηθεί στη συνέχεια με φόντο τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Φιλίππου ; Η ίδια η ύπαρξη του κράτους των Σκοπίων, βασίζεται στο ιδεολόγημα του λεγόμενου  «μακεδονισμού». Της υποτιθέμενης «Μεγάλης Μακεδονίας» που «τριχοτομήθηκε» πριν από 100 χρόνια και πως στην Βόρεια Ελλάδα, οι ντόπιοι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες αλλά … Σκοπιανοί. 

Οι γείτονες πρέπει να καταλάβουν πως φιλία και συνεργασία δεν μπορεί να υπάρξει με τον βιασμό της ιστορικής πραγματικότητας. Είναι άραγε τυχαίο πως με καμία από τις χώρες που τα περιβάλλουν, τα Σκόπια δεν διατηρούν καλές σχέσεις ; Ας αφήσουν στην άκρη τους ανιστόρητους εθνικισμούς και ας κοιτάξουν στο μέλλον. Όσα αγάλματα και μνημεία για τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Βουκεφάλα στηθούν, η χώρα θα συνεχίσει να βουλιάζει όλο και περισσότερο στη φτώχεια, επιβεβαιώνοντας τον χαρακτηρισμό ως «μαύρης» τρύπας των Βαλκανίων, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον κυρίως των νέων ανθρώπων. Αντί λοιπόν να κοιμούνται και αν ξυπνούν με το όνειρο πως η Θεσσαλονίκη θα γίνει και πάλι Solun, ας έρθουν να «κατακτήσουν» τις παραλίες μας, να δροσιστούν και να χαλαρώσουν στις θάλασσες μας και να διαπιστώσουν πως αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα, από αυτά που μας χωρίζουν.

Τέλος, ο πρωθυπουργός των Σκοπίων Νίκολα Γκρούεφσκι διακηρύσσει με κάθε ευκαιρία πως οποιαδήποτε λύση στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, θα τεθεί σε δημοψήφισμα προκειμένου να αποφασίσει ο λαός της χώρας. Το ίδιο σαφώς θα πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα. Οι Έλληνες, και κυρίως οι Μακεδόνες, πρέπει να ρωτηθούν και πάρουν θέση για ένα θέμα που τους αφορά άμεσα.  Να αποφασίσουν αυτοί και όχι όσοι κινούνται συνεχώς μεταξύ πλατείας Συντάγματος, Κολωνακίου και Ηρώδου Αττικού. 
Πηγή :  http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/295916/kapoioi-thumoudai-akomi-ti-makedonia/

Ο δήμος Πρέβεζας τιμά τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη

Εκδήλωση, με φόντο το σημείο όπου έδωσε τέλος στη ζωή του ο Κώστας Καρυωτάκης, διοργανώνει για πρώτη φορά ο δήμος της Πρέβεζας την Κυριακή 21 Ιουλίου, στις 9 το βράδυ στην προβλήτα, απέναντι από τον Άγιο Σπυρίδωνα ενώ έχει κληθεί να παραστεί ο Γιάννης Σμυρνιώτης δήμαρχος Τρίπολης, της πόλης όπου γεννήθηκε ο μεγάλος Έλληνας ποιητής και πεζογράφος.

Στόχος της δημοτικής αρχής, είναι να αποδοθούν τιμές στον ποιητή, ο οποίος πέρασε τις τελευταίες 32 μέρες της ζωής του στην Πρέβεζα και έβαλε τέλος στη ζωή του, στις 21 Ιουλίου του 1928.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει εκτός από τους χαιρετισμούς των δύο δημοτικών αρχών ομιλία από τον Πρεβεζάνο ποιητή Στέλιο Μαμφρέδα και μουσικό πρόγραμμα από το Δημοτικό Ωδείο.

Όπως αναφέρει ο εντεταλμένος σύμβουλος για θέματα πολιτισμού του δήμου Κοσμάς Κορωναίος, θα είναι μια λιτή εκδήλωση, η οποία συμπίπτει με την επέτειο του θανάτου του ποιητή όμως, δεν θα έχει την μορφή ενός "μνημοσύνου".

"Στόχος μας είναι να αναδείξουμε το έργο του και τον ιδιαίτερο δεσμό που εκείνος απέκτησε μοιραία με την Πρέβεζα", αναφέρει ο κ. Κορωναίος υπογραμμίζοντας ότι η επιλογή του Αγίου Σπυρίδωνα έγινε προκειμένου να υπάρχει άμεση επαφή με τον χώρο, όπου ο Κώστας Καρυωτάκης πέρασε τις τελευταίες στιγμές της σύντομης ζωής του.

"Ελπίζουμε η εκδήλωση να αποτελέσει το έναυσμα προκειμένου να προχωρήσουμε στη διαδικασία κατασκευής ενός νέου μνημείου" καταλήγει ο εντεταλμένος σύμβουλος πολιτισμού του δήμου, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι, "θα είναι μια ξεχωριστή βραδιά για την Πρέβεζα και για όλους όσοι έως και σήμερα ερχόμενοι στην πόλη αναζητούν τα ανεξίτηλα 'ίχνη' που άφησε ο Κώστας Καρυωτάκης, στο πέρασμά του".
Πηγή : http://www.nooz.gr/entertainment/o-dimos-prevezas-tima-ton-poiiti-kosta-karuotaki

Προσωπική επίθεση τού Σκοπιανού Προέδρου κατά Σαμαρά

Προσωπική επίθεση στον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά εξαπέλυσε την Παρασκευή ο Πρόεδρος της ΠΓΔΜ Γκιόργκι Ιβάνοφ, κατηγορώντας την Αθήνα ότι δεν επιθυμεί την επίλυση του ζητήματος της ονομασίας της χώρας του.

Σχολιάζοντας την απαντητική επιστολή του Πρωθυπουργού της Ελλάδας προς τον σκοπιανό ομόλογό του Νίκολα Γκρούεφσκι, ο κ. Ιβάνοφ υποστήριξε ότι «όλες οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουμε απορρίπτονται από την ελληνική πλευρά» και αναφερόμενος προσωπικά στον Αντώνη Σαμαρά, είπε: «Δεν πρέπει να αναμένεται τίποτε το διαφορετικό από έναν άνθρωπο που πριν από δύο δεκαετίες δημιούργησε το πρόβλημα και τώρα θέλει να αποφύγει την επίλυση του».

Ειδικότερα, ο Γκιόργκι Ιβάνοφ ανέφερε: «Η επιστολή του έλληνα Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά επιβεβαιώνει αυτό που λέμε: ότι η "Μακεδονία" δεν έχει με ποιον να συνομιλήσει για να βρεθεί λύση στο θέμα του ονόματος.

» Ο διάλογος είναι ο μοναδικός τρόπος για να ξεπεραστούν οι διαφωνίες. Ολες οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουμε απορρίπτονται από την ελληνική πλευρά. Δεν πρέπει να αναμένεται τίποτε το διαφορετικό από έναν άνθρωπο που πριν από δύο δεκαετίες δημιούργησε το πρόβλημα και τώρα θέλει να αποφύγει την επίλυση του».

Στην επιστολή του προς τον Νίκολα Γκρούεφσκι, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας απέρριπτε την πρόταση του σκοπιανού ομολόγου του για σύσταση δυο ομάδων με επικεφαλής τους πρωθυπουργούς για την επίλυση του ζητήματος της ονομασίας.

Η πρόταση αυτή περιλαμβανόταν σε δική του επιστολή στις 27 Ιουνίου, στην οποία ο κ. Γκρούεφσκι υποστήριζε πως η Ελλάδα στέκεται εμπόδιο για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων των Σκοπίων.

Ο Αντώνης Σαμαράς, στην επιστολή του, υποστήριξε ότι «δεν υπάρχει ανάγκη για τη δημιουργία δύο νέων ομάδων, με επικεφαλής τον ίδιο και τον Σκοπιανό ομόλογό του, σημειώνοντας ότι «δεν είναι η Ελλάδα που παρεμποδίζει την ενταξιακή πορεία της χώρας προς την Ε.Ε. αλλά η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει αντιρρήσεις για την πρόοδό της».

«Δεκα οκτώ χρόνια χωρίς λύση είναι πολύ μακρά περίοδος για να την αποδώσει κανείς μόνο στο καπρίτσιο μιας χώρας, όπως αφήνει να εννοηθεί η σκοπιανή κυβέρνηση, κατέληγε ο κ. Σαμαράς.

Δύο νέα κρούσματα τού ιού τού Δυτικού Νείλου

Δύο ακόμη περιστατικά λοίμωξης από τον ιό του Δυτικού Νείλου κατέγραψε την Παρασκευή 19 Ιουλίου, το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ.).

Δύο ακόμη περιστατικά λοίμωξης από τον ιό του Δυτικού Νείλου κατέγραψε την Παρασκευή το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ.).
Το πρώτο αφορά ηλικιωμένο άνδρα, κάτοικο Θεσσαλονίκης με υποκείμενα νοσήματα που είναι το πρώτο φετεινό κρούσμα λοίμωξης από ιό του Δυτικού Νείλου στη Β. Ελλάδα. Το δεύτερο αφορά νεαρή γυναίκα, κάτοικο Ανατολικής Αττικής με υποκείμενα νοσήματα, η οποία δεν χρειάστηκε νοσηλεία. Καθώς φέτος το καλοκαίρι αναμένονται κι άλλα κρούσματα του ιού του Δυτικού Νείλου, το ΚΕΕΛΠΝΟ υπενθυμίζει ότι ο ιός του Δυτικού Νείλου μεταφέρεται από τα πτηνά και μεταδίδεται στον άνθρωπο και στα ζώα μέσω του νύγματος (τσιμπήματος) των κοινών κουνουπιών.

16 June 2013

Ε.Ρ.Τ. και υποκριτές

Μεγάλοι υποκριτές όσοι απεργούν τάχα για συμπαράσταση στους κρατικούς υπαλλήλους τής ΕΡΤ. Όταν πριν χρόνια έκλειναν δημοτικά ραδιόφωνα και η μακαρίτισα η αδελφή μου ἐχανε την πολυ καλά αμειβόμενη εργασία της ( 300 ευρώ/μήνα, αφού έπρεπε να πληρώνει το ΤΕΒΕ), κανείς δεν βγήκε να συμπαρασταθεί.  Όπου μεγάλα συμφέροντα (ΕΡΤ) τότε υπάρχει συμπαράσταση.

02 June 2013

Το «διαίρει και βασίλευε» τών πολιτικών

Ήταν έτοιμος να φύγει από τον καφενέ ο δάσκαλος, αλλά όταν μπήκε μέσα όλο νεύρα ο Κώστας και κάθισε στην παρέα τους, άλλαξε γνώμη και επέστρεψε στη θέση του.
-Τι σε χάλασε ρε Κώστα και έχεις κοκκινίσει από τα νεύρα;
-Σταύρο, φέρε ένα από τα δυνατά για το φίλο μας, έκανε την παραγγελία ο δάσκαλος.
-Έλα, άσπρο πάτο και πες στους φίλους σου τι συνέβη, αυτή τη φορά ο Σταύρος ο καφετζής μίλησε και πήρε μία καρέκλα και κάθισε στην παρέα.
-Τι να πω ρε παιδιά! Πήγα στον Δημητρό να πάρω κρέας και μ’ έβγαλε από τα ρούχα μου, είπε ο Κώστας με φωνή έντονη που ακούστηκε σε όλον τον καφενέ και κατέβασε νευρικά στο τραπέζι το μικρό ποτήρι από το τσίπουρο.
-Ρε συ, ο Δημητρός είναι από τούς πιο φιλήσυχους ανθρώπους που ξέρω και πάντα θα σού πει την αλήθεια για το εμπόρευμά του, σχολίασε ο δάσκαλος με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.
-Ναι, αλλά δε σηκώνει κριτική σε κάποια πράματα. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσω, τού ζήτησα να κόψει ολόκληρη απόδειξη διότι η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο την κλεψιά, συνέχισε ο Κώστας.
Δεν μίλησε κανένας. Η παρέα τον κοιτούσε και περίμενε τη συνέχεια και συνέχισε ο Κώστας…
-Και σε αυτό το σημείο άρχισε να μού λέει ότι κι εμείς οι αγρότες δεν πέφτουμε παρακάτω, με τα ροδάκινα και τις χωματερές κλέβαμε εκατομμύρια, αλλά με πείραξε όταν ανέφερε και την κόρη μου.
-Γιατί να μιλήσει για τη Μαρία, πετάχτηκε κάποιος από την παρέα.
-Να, που ενώ είναι διορισμένη καθηγήτρια, κάνει και φροντιστήρια και βγάζει πολλές χιλιάδες ευρώ κατάμαυρα και όχι μόνο μαύρα αλλά…. Άστε, είπε πολλά και στο τέλος άφησα και το κρέας και έφυγα νευριασμένος, τελείωσε ο Κώστας την αφήγησή του.
-Κι εγώ είχα ένα παρόμοιο καβγαδάκι με τον περιπτερά, μπήκε στην κουβέντα ο Γιάννης ο αρτοποιός και συνέχισε.
-Τού ζήτησα απόδειξη και άρχισε να λέει για τα άλευρα που αγοράζουν πολλοί μαύρα, που δεν είναι σωστό το ζύγι και άλλα πολλά και τώρα έκοψα την καλημέρα μαζί του.
Ετοιμάστηκαν και άλλοι να μοιραστούν παρόμοιες εμπειρίες τους με την παρέα, αλλά ο δάσκαλος τούς έκανε νόημα να σιωπήσουν και να τον ακούσουν με προσοχή. Είχε πάντα την καλή κουβέντα για όλους, τον σέβονταν και η γνώμη του μετρούσε.
-Ξέρετε πολύ καλά ότι προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός όταν μιλάμε για πολιτικά, αλλά να σάς εξηγήσω κάτι για να πάψετε να μαλώνετε με τούς συμπολίτες σας για αυτό το θέμα, μιλούσε και οι άλλοι άκουγαν με προσοχή.
-Ανεξαρτήτως τών πολιτικών σας πιστεύω, να ξέρετε ότι όταν κάποιος θέλει να κυβερνήσει έναν λαό με μεγαλύτερη ευκολία, τότε εφαρμόζει το γνωστό ΔΙΑΙΡΕΙ και ΒΑΣΙΛΕΥΕ. Το έκανε επί δημοκρατίας ο Ανδρέας Παπανδρέου τη δεκαετία τού 1980. Θυμάστε το πράσινο καφενείο τού Σταύρου και το μπλε καφενείο τού Μάρκου; Σίγουρα όλοι το θυμάστε. Μπορεί ο Γιωργάκης Παπανδρέου να μην είναι Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά, προσπάθησε να τον μιμηθεί σε αυτή τη τακτική και απ’ ότι βλέπω, δυστυχώς το κατάφερε, είπε ο δάσκαλος και σταμάτησε να πιει μία γουλιά νερό και να συνεχίσει…
-Η φοροδιαφυγή είναι κλοπή και η κλοπή δεν είναι καλό πράγμα. Αυτό το ξέρουμε όλοι και δε χρειάζεται να σάς το διδάξει κανείς. Ο Γιωργάκης εκμεταλλεύτηκε αυτό το γεγονός για να μάς βάλει να μαλώνουμε μεταξύ μας και να ρίχνουμε ο ένας το φταίξιμο στον άλλον. Με αυτόν τον τρόπο ήθελε πρώτον, ο ελληνικός λαός να μην είμαστε ενωμένοι και δεύτερον, να ξεχάσουμε αυτά που έκλεψαν οι πολιτικοί και οι συνεργάτες αυτών.
Αλληλοκοιτάχτηκαν οι άνδρες τής παρέας κουνώντας τα κεφάλια τους.
-Άνδρες, ο δάσκαλος έχει δίκιο. Εδώ και δύο χρόνια μαλώνουμε μεταξύ μας για το ποιος έφαγε πιο πολλά και δεν προσπαθούμε να φτιάξουμε τα πράγματα, είπε ο καφετζής καθώς σηκώνονταν να πάει να εξυπηρετήσει και άλλες παρέες.
-Οπότε, να θυμάστε καλά ότι ενωμένοι μπορούμε πολλά, αλλά πολλοί κυβερνώντες δε μάς θέλουν ενωμένους και  συμφιλιωμένους. Τα λέμε αύριο, και ο δάσκαλος σηκώθηκε από την καρέκλα του και έφυγε αφήνοντας τούς άνδρες της παρέας να σκέφτονται τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, μόνο και μόνο για κρατηθεί στην εξουσία, ακόμη και αδέλφια να βάλει να σκοτωθούν μεταξύ των.
Γράφει ο
Ιωακείμ Α.Α. Χατζητιμοθεάδης
B.A. J.M.C. / Political Science
Kansas State University
Manhattan, Kan., U.S.A.

28 April 2013

Το blog τής Μικρασιατικής Εστίας Νομού Πέλλας

Φίλοι και μέλη τής Μικρασιατικής Εστίας Νομού Πέλλας μπορούν τώρα να ενημερώνονται άμεσα για τις δραστηριότητές της από το blog τής Εστίας.
menpellas.blogspot.gr 

21 April 2013

«Έφυγε»από την ζωή ο εφημέριος Ραφαηλ Γκιουσδενης

Απεδήμησε εν Κυρίω ο πρεσβύτερος Ραφαήλ Γκιουσδένης, εφημέριος της ενορίας Δροσερού μετά από σύντομη επιπλοκή της υγείας του σε ηλικία 36 ετών. Η εξόδιος ακολουθία θα τελεσθεί την Κυριακή 21.4.2013, στις 12.00 στον Ι. Ναό Τιμ. Προδρόμου Παλαιφύτου. Η σωρός του θα μεταφερθεί στον Ι. Ναό του Τ. Προδρόμου δύο ώρες πριν την εξόδιο ακολουθία (κατά την Θεία Λειτουργία). Ο π. Ραφαήλ υπήρξε ευλαβής και σεμνός κληρικός, ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους. Διακόνησε στην ενορία του με ζήλο και ποιμαντική υπευθυνότητα, ενώ συνέβαλε ιδιαίτερα και στο φιλανθρωπικό έργο της Ιεράς Μητροπόλεως. ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΕΔΕΣΣΗΣ ΠΕΛΛΗΣ ΚΑΙ ΑΛΜΩΠΙΑΣ Υπήρξε ένας νέος ιερέας που ήταν πολύ αγαπητός και πάντα πρόσχαρος και με το χαμόγελο στα χείλη.